Acceptatie als enige weg naar geluk

Als je weet wie je werkelijk bent,
komt er een blijvend gevoel van vrede.
Je zou het vreugde kunnen noemen, omdat vreugde zo is:
stralend levende vrede.
Het is de vreugde van het jezelf kennen als de essentie van het leven
voordat het leven vorm aanneemt.
Dat is de vreugde van Zijn –
van zijn wie je echt bent.

Boeddha en acceptatie
Boeddha zocht zo’n zes eeuwen voor Christus naar een manier om een einde aan het lijden te maken. Zijn lange zoektocht bracht hem tot de ’vier edele waarheden’:
1. Er is Iijden. Armoede, ziekte, pijn en verdriet zijn universele verschijnselen, en de dood is onontkoombaar. Het leven is onvoorspelbaar en alles is eindig. Ook plezierige dingen. Van alles wat wij menen te ‘bezitten’ zullen we op een bepaald moment weer afstand moeten doen.
2. Er is een oorzaak voor het lijden. En deze is: onze eigen houding ten opzichte van wat zich voordoet. We willen meer van iets of juist minder, we willen het anders of helemaal niet, we verzetten ons of trekken ons terug. Daardoor ontstaat lijden.
3. We kunnen het lijden opheffen. Hoe? Als we de illusies van het streven van ons ego doorzien en begrijpen dat dat nou uitgerekend de hele valkuil is, kunnen we daarmee ophouden.
4. Het pad naar het opheffen van het lijden. Ons levensgeluk bestaat dus niet uit het vervullen van wat wij denken dat ons geluk brengt, maar juist in het open staan voor het leven zoals het zich voordoet. Met andere woorden: there is no way to happiness, happiness is the way.

Waar lijden we eigenlijk aan?
Om te snappen waar we onbewust aan lijden, neem ik je even mee voor een stukje psychologieles:
Ouders doen hun uiterste best om goede ouders te zijn en zo goed mogelijk in de behoeften van hun kind te voorzien. Geen enkele ouder is perfect en kan volledig voorzien in de (emotionele) behoeften van zijn of haar kind. Hun liefde is bevoorbeeld soms voorwaardelijk: “Als je je kamer niet opruimt, vindt mama je niet lief”. Onbewust kunnen kwetsingen van ouders doorklinken in de manier waarop het kind behandeld wordt. Vanuit eigen verlatingsangst bijvoorbeeld, gaan ze er alles voor doen om hun kind aan zich te binden. Kinderen hebben automatisch de neiging om die onvolkomenheden op zichzelf te betrekken. Ze verdringen en ontkennen minder leuke waarheden over hun opvoeders. In plaats daarvan denken ze dat het hun schuld is, en nemen de schadelijke gevolgen daarvan, in de vorm van afweermechanismen, mee hun volwassenheid in. We onderscheiden bij volwassenen grosso modo drie afweermechanismen:
1. Valse hoop: we denken dat onze behoeften wel vervuld zullen worden, als we nog beter ons best doen het de ander naar de zin te maken.
2. Valse macht — woede: we maken onszelf wijs dat we er helemaal niet op zitten te wachten dat onze behoeften vervuld worden, of geven iemand anders de schuld.
3. Primaire afweer: we geven onszelf de schuld.
Dit is de a – b – c – logica van opvoeden. Hiermee wil ik geen enkele ouder terecht wijzen of met een schuldgevoel opzadelen. Als moeder van twee jong-volwassenen heb ik ook niet in alle behoeften van mijn kinderen voorzien.
We lijden dus aan het afweren van pijnpunten, we lijden aan het afweren van wat in het verleden niet zo vlekkeloos verlopen is.

Accepteer je verleden
Velen van ons hebben in onze vroegste jeugd ergens de boodschap opgepikt dat we op één of andere manier dus niet goed genoeg zijn. Vaak Ieidt dat tot allerlei gedragingen om alsnog “goed bevonden te worden”. We zijn onbewust nog steeds bezig het iemand (vader of moeder) naar de zin te maken of goedkeuring van iemand te krijgen. Erg onhandig allemaal, als we graag meer rust en vrijheid in ons leven willen.
Het is zinvol om wat tijd te besteden aan het opsporen van de bron van eventuele negatieve oordelen over onszelf. Want accepteren is ook: de dingen onder ogen zien. Realistisch zijn over het feit dat in onze jeugd misschien niet alles altijd even rooskleurig was, niet even vlekkeloos is verlopen, en dat er misschien wel pijnpunten zijn die maken dat we nu niet altijd even handig reageren of met situaties omgaan.
Om daar van af te komen is het handig om de waarheid over ons verleden te accepteren, die ‘oude pijn’ te leren snappen.

Je bent die oude pijn niet!
Het goede nieuws is: je bent die oude pijn niet. Je bent niet die negatieve gedachten over jezelf. Je kan jezelf leren snappen, maar je bent niet dat negatieve zelfbeeld, je bent niet het lelijke eendje dat je denkt te zijn. Het is de illusie van ons ego die meent dat je als volwassene nog steeds die onhandige kluns, onmondige vrouw, ondeugende kerel of onfatsoenlijke dame bent. Dit is het zelfbeeld dat het ego gecreëerd heeft en probeert in stand te houden. Dit zelfbeeld is onder andere gevormd door als kind verkeerde conclusies te verbinden aan hoe je omgeving met je om is gegaan.
Zo is oude pijn brandhout voor meer zelfaanvaarding. Want: je bent van in den beginne al goed zoals je bent. Je bent altijd al levendig, stralend en liefdevol geweest. Deze oorspronkelijke vrije en ware aard is los van je geschiedenis. Deze oorspronkelijke levendige, stralende en liefdevolle aard van jouw wil geleefd worden. Je kan je lijden opheffen door open te staan voor hoe jij de mooie mens die jij bent, wil leven.

Als je weet wie je werkelijk bent, komt er een blijvend gevoel van vrede.
Dan moet je niet langer op weg gaan en zoeken naar geluk. Dan is geluk de weg.

Wil je deze weg gaan? Wil je weten en leven wie JIJ werkelijk bent, maar je weet niet hoe? Dan ben je welkom voor een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek waarin we bespreken wat ik voor jou kan betekenen. Stuur een mail naar annemie@meetyourmind.be of boek je afspraak via de online agenda en vertel me wat je in je leven wil veranderen.